ADHD چگونه تشخیص داده می شود؟
هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص ADHD وجود ندارد. تشخیص توسط یک متخصص بهداشت حرفه ای با آموزش و تخصص در ADHD (مانند متخصص اطفال، روانپزشک یا روانشناس بالینی) ساخته شده است. ارزیابی اغلب شامل موارد زیر است: تاریخچه رشد و توسعه روانی و اجتماعی دقیق، مشاهده کودک و استفاده از پرسشنامه های استاندارد شده، گاهی اوقات آزمون های روانشناختی و هرچند که ممکن است در نظر گرفتن دیدگاه کودک / جوان در مورد علائم آنها و تاثیر آن بر زندگی روزمره آنها باشد.
مهم این است که شرایط دیگری را که می تواند مانند ADHD شبیه سازی شود، رد کنیم و بنابراین مهم است که یک ارزیابی حرفه ای برای بررسی این موارد داشته باشیم که ممکن است شامل یک گروه وسیع تر از متخصصان مانند سخنرانی و درمانگران زبان، روانشناسان بالینی و پزشکان شغلی باشد.
تشخیص ADHD می تواند در نظر گرفته شود، اما معمولا تا زمانی که یک کودک حدود شش ساله نیست و مدرسه را شروع نکرده، تأیید نمی شود، اما بعدها می توان آن را نیز ذکر کرد، زیرا بعضی چالش ها برای کودکانی که در مدرسه متوسطه بی توجه هستند، بیشتر آشکار می شوند. ورود معلمان به عنوان ناظر در یک محیط مدرسه ساختار یافته بسیار مهم است و تمرین خوبی برای مشاهدات معلمان در ارزیابی است.
بیشتر بخوانید: تشخیص بیش فعالی در کودکان
متخصصان همچنین می توانند به عنوان بخشی از ارزیابی یک مشاهده مدرسه را انجام دهند تا ببینند که چگونه کودک در محیط های کلاس درس و زمین بازی رفتار می کند.
برخی از استانداردهای تشخیص ADHD وجود دارد که در سطح بین المللی توافق شده است. یکی از علائم اصلی هر یک از این موارد باید در تنظیمات مختلف (در خانه و در مدرسه) باشد. آن ها هستند:
نادیده گرفتن
حتی استنشاق تحمیلی دود سیگار توسط مادر باردار، باعث اختلال در رفتار کودک می شود. استرس مادر هم با این موضوع ارتباط دارد. تحقیقاتی که در این زمینه انجام شده بیانگر این است که این اختلال معمولا در خویشاوندان نزدیک این افراد هم وجود دارد.
** در مقابل این دسته از پدر و مادرها، والدینی هستند که نمی خواهند مشکل کودک خود را بپذیرند و معمولا با بهانه آوردن از هشدارهای معلمان و سایر اطرافیان طفره می روند. این افراد از درمان این اختلال واهمه دارند و گمان می کنند داروهایی که توسط پزشک تجویز می شود برای فرزندشان عوارض دارد. این در حالی است که اگ راین کودکان در زمان مناسب درمان نشوند، نمی توانند در امور آموزشی و فعالیت های اجتماعی خود موفق عمل کحنند و ممکن است برای خودو اطرافیانشان مشکل آفرین باشند.
مسمومیت ناشی از سرب حاصل از دود اتومبیل و آلودگی هوا، غذاهای محتوی مواد افزودنی مثل شیرین کننده های مصنوعی و یا رنگ دهنده های خوراکی، مواد جلوگیری کننده از فاسد شدن غذا که در بعضی از غذاهای آماده وجود دارد، نیز در ایجاد این اختلال سهیم هستند.
در صورت بی توجهی به کودکان بیش فعال و معالجه نشدن آنها احتمال اینکه این افراد در آینده به افسردگی مبتلا شوندو یا در نوجوانی رفتارهای ضد اجتماعی و گاه بزهکارانه داشته باشند زیاد است. بنابراین به والدین توصیه می شود که حتما در دوران کودکی برای معالجه فرزند خود اقدام کنند. این بیماری دردوران مدرسه بیشتر مشکل آفرین می شود زیرا کودک تمرکز کافی برای گوش دادن به درس ندارد و مدام برای بیرون رفتن از کلاس اجازه می خواهد. این بچه ها نمی توانند آرام روی صندلی بنشینند، معمولا پرحرف هستند و مدام سر کلاس با دوستان خود حرف می زنند و این موضوع باعث می شود از لحاظ تحصیلی با مشکل مواجه باشند.
والدین باید به رفتار کودکان خود دقت داشته باشند و تنها در صورتی که مجموعه از این نشانه ها را در مدت طولانی مشاهده کردند با یک متخصص مشورت کنند. در غیر اینصورت نمی توان به هر کودک پرتحرک برچسب بیش فعالی زد.
- قطع پی در پی گفت‌وگو و مکالمه بزرگ ترها
- پاسخ دادن به سؤال، پیش از آنکه جمله سؤال‌کننده به پایان برسد
- بی صبری و بی تحملی شدید طوری که هر آنچه طلب کرد، باید در همان لحظه آن را دریافت کند
- پرحرفی
- مدام در حال حرکت و جنب‌و‌جوش بودن
- بی‌صبری و نداشتن تحمل برای ایستادن در صف و رعایت نوبت
- عصبی و حساس بودن و مرتب پایین و بالا پریدن
- هل دادن بقیه‌ی کودکان
- برهم زدن بازی بقیه
- انجام تکلیف‌های مدرسه بدون توجه و دقت
- «قاپیدن» وسایل و اسباب بازی های کودکان دیگر
- نداشتن مهارتهای لازم در برقراری ارتباط‌های اجتماعی با دیگران
- گم‌کردن وسایل شخصی
- از این شاخه به آن شاخه پریدن
